Η αναγκαιότητα για την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής είναι αδιαπραγμάτευτη. Το κράτος δικαίως θορυβείται για την εκτιμώμενη σιωπηλή αιμορραγία της οικονομίας από κενό ΦΠΑ που αγγίζει το 1,5 δισ. ευρώ. Ωστόσο, ο τρόπος με τον οποίο η Πολιτεία επιχειρεί να καλύψει αυτό το κενό έχει αρχίσει να δημιουργεί ένα κλίμα ασφυξίας και ανασφάλειας στον υγιή πυρήνα της ελληνικής επιχειρηματικότητας.
Δεν μπορεί η καταπολέμηση της παραβατικότητας να γίνεται με εργαλεία που, στην πράξη, τιμωρούν πρωτίστως τους συνεπείς και νόμιμους επιχειρηματίες.
Ο καταιγισμός των ρυθμίσεων ως τείχος
Ζούμε σε μια εποχή ρυθμιστικού καταιγισμού, όπου κάθε μέτρο που λαμβάνεται για την πάταξη της απάτης φορτώνει ένα δυσανάλογο διοικητικό και τεχνικό βάρος στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις:
- Διασύνδεση POS – Ταμειακών: Η επιβολή ενός μοναδικού, μη-τυποποιημένου πρωτοκόλλου για τη διασύνδεση των POS με τις ταμειακές, όπως έχουμε αναφέρει πολλές φορές, λειτουργεί ως τεχνικός φραγμός στον ανταγωνισμό, εγκλωβίζοντας τις επιχειρήσεις στις ακριβές προμήθειες των εγχώριων τραπεζών. Το κράτος ζητά πλήρη τεχνική συμμόρφωση, αλλά δεν διασφαλίζει τον ανταγωνισμό που θα μείωνε το λειτουργικό κόστος.
- Βραχυχρόνιες μισθώσεις: Οι νέοι, αυστηροί κανόνες για τις βραχυχρόνιες μισθώσεις (Airbnb) θέλουν, σύμφωνα με την Κυβέρνηση, να βάλουν τάξη σε μια άναρχη αγορά. Όμως, η απλή θεσμοθέτηση ελάχιστων προδιαγραφών και αυστηρών κυρώσεων δεν αρκεί. Χρειάζεται ένα λογιστικό και φορολογικό πλαίσιο που να διαχωρίζει σαφώς τον επαγγελματία από τον περιστασιακό εκμισθωτή, χωρίς να φορτώνει υπέρογκο γραφειοκρατικό φόρτο σε όσους απλώς προσπαθούν να συμπληρώσουν το εισόδημά τους.
- Εκτεταμένοι και άναρχοι έλεγχοι: Όπως τονίσαμε σε προηγούμενο editorial, ο πολλαπλός, ασυντόνιστος έλεγχος (ΑΑΔΕ, ΕΦΚΑ, Υγειονομικό) με την ευκολία καταλογισμού υπέρογκων προστίμων έχει δημιουργήσει ένα κλίμα εκφοβισμού. Αυτή η πρακτική πλήττει το κεφάλαιο κίνησης των μικρών επιχειρήσεων και στέλνει το μήνυμα ότι η Πολιτεία βλέπει τον επιχειρηματία όχι ως συνεργάτη, αλλά ως εχθρό.
Η εμπιστοσύνη πρέπει να επικρατήσει του φόβου
Είναι προφανές ότι η κυβέρνηση επιχειρεί να γεφυρώσει το φορολογικό κενό επιλέγοντας τη βραχεία οδό του τεχνικού και γραφειοκρατικού ελέγχου, αντί της μακράς οδού της μείωσης του φορολογικού βάρους και της ουσιαστικής ενίσχυσης του ανταγωνισμού. Επιπλέον η κυβέρνηση αγνοεί πλήρως την εικόνα που ο κόσμος έχει, στην πλειοψηφία του, για την διαχείριση των οικονομικών του από την Πολιτεία. Αγνοεί ότι ο κόσμος βλέπει την κατασπατάληση των χρημάτων του, τις απευθείας αναθέσεις σε φίλους (πολύ συχνά με υπερβολικό τίμημα), το αντιπαραγωγικό προσωπικό στις δημόσιες υπηρεσίες και άλλα που κάνουν τον φορολογούμενο να μην έχει εμπιστοσύνη ότι τα χρήματά του αξιοποιούνται όπως πρέπει από την Πολιτεία.
Όταν το κόστος συμμόρφωσης, ο φόβος του ελέγχου και η δυσκολία πρόσβασης σε χαμηλότερο τραπεζικό κόστος υπερβαίνουν την ανθεκτικότητα της μικρής επιχείρησης, τότε η ανάπτυξη, που προβλέπεται στο 2,1%, θα παραμείνει ένας μακροοικονομικός δείκτης που δεν αγγίζει την πραγματική οικονομία.
Η ελληνική επιχειρηματικότητα απαιτεί εμπιστοσύνη, όχι φόβο. Χρειαζόμαστε συγκροτημένες πολιτικές που θα εξισορροπούν την ανάγκη για έλεγχο με την ανάγκη για επιβίωση και ευελιξία. Χωρίς αυτό, ο ρυθμιστικός καταιγισμός θα καταφέρει αυτό που δεν κατάφερε η κρίση: να πνίξει το πιο δυναμικό κομμάτι της ελληνικής οικονομίας.
