Η επιχειρηματική κοινότητα είναι αντιμέτωπη με μια διαρκή, ύπουλη και ασφυκτική πολιτική λεηλασίας, η οποία βασίζεται στη λογική του «λίγο ο καθένας, αλλά όλοι μαζί». Το πρόσφατο παράδειγμα του Δήμου που δικαιολόγησε την αύξηση των δημοτικών τελών λέγοντας «είναι ένα μικρό ποσό τον μήνα, γύρω στα 10 ευρώ, δεν έγινε και κάτι», αποτελεί τη γλαφυρή επιτομή αυτής της πρακτικής.
Δεν πρόκειται για μεμονωμένη περίπτωση. Πρόκειται για έναν συστηματικό τρόπο λειτουργίας όλων των φορέων της Πολιτείας—κεντρικής διοίκησης, τραπεζών, δήμων και ανεξάρτητων αρχών—που αντιμετωπίζουν τη μικρή επιχείρηση ως μία μόνιμη πηγή άντλησης εσόδων και τίποτα παραπάνω.
Το σύνδρομο της «επανάληψης της Μικρής Χρέωσης»
Η στρατηγική είναι σαφής: διαίρει και βασίλευε. Κανένας φορέας δεν επιβάλλει μια συντριπτική χρέωση, αλλά όλοι μαζί δημιουργούν ένα ολικό βάρος που καθιστά τη λειτουργία της επιχείρησης επισφαλή.
- Οι τράπεζες: Μετά τη σύλληψή τους για καρτέλ, οι τράπεζες συνεχίζουν να «αρμέγουν» τις επιχειρήσεις με μικρές αλλά πολλαπλές χρεώσεις: προμήθειες POS, έξοδα κίνησης λογαριασμού, έξοδα για εμβάσματα, κόστη επιταγών, και πολλά άλλα. Κάθε χρέωση είναι “λογική” μεμονωμένα, αλλά το σύνολο είναι εξοντωτικό, απομυζώντας κάθε ίχνος ρευστότητας.
- Το κεντρικό Κράτος: Η κεντρική διοίκηση χρεώνει για κάθε πτυχή της συμμόρφωσης. Τέλη επιτηδεύματος, υπέρογκες ασφαλιστικές εισφορές, κόστη για πιστοποιήσεις, πρόστιμα για τυπικές παραβάσεις—κάθε Υπουργείο ή Αρχή βρίσκει έναν τρόπο να ζητήσει το μερίδιό του.
- Οι Δήμοι και οι Περιφέρειες: Όταν οι δήμοι, όπως στο πρόσφατο παράδειγμα, αυξάνουν τα τέλη κατά €10 τον μήνα, προστίθεται ένα ακόμα λιθαράκι στον τοίχο του κόστους. Αυτό το «μικρό» ποσό, πολλαπλασιαζόμενο επί 12 μήνες και επί δεκάδες χιλιάδες επιχειρήσεις, είναι ένα τεράστιο έσοδο για τον Δήμο, αλλά μία άδικη επιβάρυνση για τον επιχειρηματία.
- Οι κάθε λογής «Πάροχοι»: αφού δεν μας φτάνουν τα παραπάνω έχουμε και τους Πάροχους υπηρεσιών που είναι υποχρεωτικές να αρμέγουν με κάθε τρόπο και να καθίστανται συνέταιροι των επιχειρήσεων, λίγο – λίγο αλλά στο τέλος συνέταιροι.
Αυτό το μοντέλο του «λίγο-λίγο» καταλήγει σε μία ολική τιμωρία. Όταν αθροίσεις τα 10€ του Δήμου, τα 15€ της τράπεζας, τα 20€ του ΕΦΚΑ για μία «γραφειοκρατική αβλεψία», και τα 5€ του παρόχου ρεύματος σε ρυθμιστικές χρεώσεις, καταλήγεις σε ένα ασφυκτικό ποσό που θα μπορούσε να είναι η ανάσα για την επιβίωση μιας μικρής επιχείρησης.
Το πιο εξοργιστικό είναι ότι όλοι αυτοί οι φορείς—που «αρμέγουν» συστηματικά τη ραχοκοκαλιά της οικονομίας—στο τέλος ζητούν και τα ρέστα! Ζητούν φορολογική συνέπεια, ζητούν απρόσκοπτη λειτουργία, ζητούν ρευστότητα, ενώ οι ίδιοι έχουν φροντίσει να στεγνώσουν τα ταμεία των επιχειρήσεων.
Είναι ώρα να καταλάβουν: η μικρή επιχείρηση δεν είναι αγελάδα για να την αρμέγουν όλοι οι φορείς της Πολιτείας. Είναι ο πυρήνας της ελληνικής ανάπτυξης και πρέπει να αντιμετωπιστεί με σεβασμό και ελάφρυνση. Η ανάγκη για μείωση του συνολικού κόστους λειτουργίας είναι πλέον ζήτημα επιβίωσης και όχι απλής οικονομικής πολιτικής.
